بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

بـارانی و با ابـرهای جمعه می‌باری            بارانی و در مُشت خود هفت آسمان داری

در دست، گرچه ذولفـقـار انتقـام اما            بر روی دوشت بقچه‌های آب و نان داری

ما عاشـقـان مدعی هرگز نـفهـمـیدیم            حسی که تو، به هر کدام از شیعیان داری!

گفتیم دوری، بی نشانی، غافل از اینکه            هر جا که دلتنگ توأیم، از خود نشان داری

هر جا که نامت را بخوانم می‌رسی از راه            هرجای دنیا باشم آنجا جمکران داری